.Preken is een worsteling
“[Het kan] zijn dat u zelf door uw verlangen dat er iets beter te horen werd geboden, bent gaan menen dat uw woorden voor de oren van anderen niet goed genoeg waren. Ik ken dat ook van mijzelf: vrijwel altijd ben ik ontevreden met wat ik zeg”.
“Vrijwel altijd ben ik ontevreden met wat ik zeg”. Dat klinkt wel heel somber, toch? Misschien herken je dat gevoel wel na afloop van een spreekbeurt: ‘Was het goed genoeg?’ ‘Is het overgekomen?’ Het stond zo mooi op papier maar het kwam er niet helemaal uit zoals je gehoopt had. Op het moment zelf kwam je zelfverzekerd over maar achteraf heb je je twijfels.
Help!
Weet je wie bovenstaande woorden schreef? Augustinus. Na Paulus misschien wel één van de belangrijkste theologen en predikers aller tijden. Niet de eerste de beste dus. Weet je wanneer bovenstaande woorden geschreven werden? Rond 400 na Christus. Spanning rond de preek is van alle tijden en herkenbaar voor alle sprekers. Preken is een privilege, preken is een verantwoordelijkheid en preken is ook heel vaak een strijd. Als spreker kun je dit op verschillende manieren ervaren: je hebt geen inspiratie (heb ik iets te zeggen?), het ontbreekt je aan creativiteit (hoe moet ik het zeggen?) of je voelt je onzeker over jezelf (wie ben ik om het zeggen?).
Augustinus schrijft deze woorden aan één van zijn studenten die worstelde met onzekerheid. Naast dat Augustinus hem bemoedigt door openhartig zijn eigen ervaringen te delen wijst hij hem op Jezus’ liefde. Deze liefde is de belangrijkste drijfveer voor de spreker: Liefde voor Jezus om je hoorders lief te hebben en te dienen. Ook wanneer je je machteloos voelt. Wanneer je niet gelijk het effect van je woorden ziet en wanneer je ervaart: ‘Preken is een worsteling’.
Goed nieuws voor onvolmaakte sprekers
Maar het evangelie is niet alleen goed nieuws voor je hoorders. Het evangelie is allereerst goed nieuws voor jou, spreker! De liefde voor Jezus drijft je om toch steeds weer het podium op te stappen en de strijd aan te gaan. Maar de liefde van Jezus betekent dat in al je onvolmaakt spreken je een volmaakte Redder hebt die met je is en van je houd, niet op basis van wie jij bent maar op basis van wie Hij is.
Één van mijn favoriete teksten als spreker is 1 Tes. 4:2: Wij spreken alleen omdat God ons daartoe waardig heeft gekeurd en ons het evangelie heeft toevertrouwd – niet om mensen te behagen, maar God, die de mensen doorgrondt. Dit is het evangelie voor sprekers: God heeft ons waardig gekeurd en het evangelie toevertrouwd. Niet om wie wij zijn maar om wie Hij is. Niet om wat wij doen voor Hem maar om wat Hij heeft gedaan voor ons. Daarom mag je elke keer weer de arena instappen. De belangrijkste strijd is al gestreden. En jij? Jij mag het goede nieuws van de overwinning brengen.